Mijn Engeltje

Vandaag was ze er zomaar weer. Mijn engeltje. Mijn engeltje, zo noem ik haar. De andere medewerkers weten dat ze me moeten roepen als ze komt, anders durft ze niet naar me te vragen. Ze zag er bleek en een beetje verkleumd uit. Om de kouwe wind uit haar hoofd te houden droeg ze een hoofddoek. En toch had ze open schoenen aan met dikke sokken er in, want op die manier hadden haar voeten voldoende ruimte als ze wat zouden opzetten. Ik was blij haar te zien en gaf haar een paar dikke pakkerd. Ze is al een paar jaar mijn engeltje. Toen ik het jaren geleden heel moeilijk had, las ze dat in de Samma Nieuws. Ik kende haar maar nauwelijks toen. Maar opeens was ze er en kwam om me te troosten een bloemetje brengen met een heel lief zelfgemaakt kaartje er in. Sinds die tijd komt ze regelmatig langs met een lief bosje bloemen, een kaartje met iets leuks er in. Zomaar, voor niks. Ze is zo’n enorme schat. Ze zal bijna nooit de aandacht op zichzelf vestigen. Ze kan trots vertellen over haar kinderen en kleinkinderen. We drinken als we kunnen een kopje thee bij Samma en ik ben al een paar keer gezellig bij haar op de thee gegaan.
Vanmiddag maak ik me zorgen om haar. Ik zie dat het niet zo goed met haar gaat. Ze vertelt me dat ze een paar weken geleden ook naar de stad ging en toen lelijk is gevallen. Ze heeft al heel lang een slechte gezondheid, maar nu ziet ze er wel heel broos uit. Haar man staat zoals altijd met de auto op het bruggetje op haar te wachten. Ze zegt dat ze heel voorzichtig loopt omdat ze bang is weer te vallen. Ik geef haar daarom een arm en loop met haar mee naar het bruggetje. Ze is nog bezorgd dat ik mijn jas niet heb aangetrokken.
Ik hoop dat ze weer mag opknappen, want ik wil haar nog niet missen en ik weet zeker haar kinderen en kleinkinderen ook niet. Ik ben altijd zo dankbaar als ik haar zie. Ze weet niet half hoeveel ze voor me betekent. Die lieve oude, broze dame.
Mijn engeltje, want ik weet zeker dat ze door de Hemel naar mij gestuurd is.